هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر زوج‌درمانی هیجان مدار برافزایش صمیمیت زناشویی و کاهش آشفتگی زوجین بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان متأهل در منطقه پردیسان قم در سال 1400 بوده است که با نمونه‌گیری در دسترس 50 نفر وارد پژوهش شده و 25 نفر در گروه آزمایش و 25 نفر در گروه کنترل به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. آن¬گاه گروه آزمایش در 10 جلسه هفته‌ای دو بار و هر جلسه به مدت حدود 120 دقیقه تحت آموزش زوج‌درمانی هیجان مدار قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر (1983) (با سه مؤلفه نزدیکی عاطفی، ازخودگذشتگی و رضایت) و مقیاس تجدید نظرشدۀ غربالگری آشفتگی زناشویی و ارتباطی (SSMRD-R ، 2009) می‌باشد. همچنین جهت پاسخگویی به فرضیات پژوهشی با توجه به طرح تحقیق در تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در بخش آمار توصیفی از توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در تحلیل استنباطی از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که آموزش زوج‌درمانی هیجان مدار برافزایش صمیمیت زناشویی (14/13=F، 05/0 > p) وکاهش آشفتگی زوجین (01/5 = F، 05/0 > p) تأثیرگذار بوده است؛ بنابراین می‌توان بیان کرد که آموزش این رویکرد می‌تواند باعث افزایش صمیمیت زناشویی و کاهش آشفتگی زوجین می‌شود.

زوج‌درمانی هیجان مدار صمیمیت زناشویی آشفتگی زناشویی.