دوره 8، شماره 84، خرداد 1404، صفحات 1 - 10

نویسندگان : زهرا پارسایی* ¹

چکیده :
هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثرات برنامه آموزش یادگیری اجتماعی-عاطفی بر میزان خودکارآمدی اجتماعی در نوجوانان با آسیب بینایی بود. این تحقیق با استفاده از روش نیمه‌آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی نوجوانان نابینا و کم‌بینای ساکن شهر شیراز بود. از میان این جامعه، 20 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه شامل 10 نفر) تقسیم شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان کانلی (1989) استفاده شد. در این مطالعه، تخصیص شرکت‌کنندگان به گروه‌های آزمایش و کنترل به صورت تصادفی انجام گرفت. گروه آزمایش طی 10 جلسه آموزشی، مهارت‌های اجتماعی و عاطفی را فرا گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت‌های اجتماعی و عاطفی، به طور چشمگیری باعث افزایش خودکارآمدی اجتماعی در نوجوانان نابینا و کم‌بینا شده است. این یافته‌ها حاکی از آن است که آموزش این مهارت‌ها می‌تواند روشی موثر برای تقویت توانایی‌های اجتماعی این گروه از نوجوانان باشد.

کلمات کلیدی :
آسیب بینایی، خودکارآمدی اجتماعی، نوجوانان، یادگیری اجتماعی عاطفی