در سال¬های اخیر با گسترش روان‌شناسی مثبت نگر، مطالعه شادکامی محور اساسی پژوهش‌های این حیطه بوده است و بررسی تجربی شادکامی توسط روان شناسان و جامعه شناسان افزایش‌یافته است و روان شناسان علاقمند به حیطه روان‌شناسی مثبت نگر توجه خود را بر منابع بالقوه احساس‌های مثبت نظیر شادکامی معطوف کرده‌اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تاب‌آوری و الگوهای ارتباطی خانواده با شادکامی در فرزندان مقطع متوسطه دوم در شهر بندرعباس انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم شهر بندرعباس که در سال تحصیلی 1400-1401 بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای مرحله‌ای از بین 12 مدرسه مقطع متوسطه دوم به‌صورت تصادفی ساده 6 مدرسه انتخاب (سه دخترانه و سه پسرانه) و از هر مدرسه چهار کلاس به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و با استفاده از جدول مورگان برای جامعه 1586 نفری تعداد 310 نفر به‌صورت تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. به‌منظور گردآوری داده¬ها از آزمون شادکامی آکسفورد (1989)، مقیاس تاب¬آوری کانر ودیویدسون (2003) و پرسشنامه الگوی ارتباطات خانواده ریچی و فیتزپاتریک (1990) بهره گرفته شد. به منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون رگرسیون چند متغیره بهره گرفته شد در این زمینه از نرم‌افزار آماری SPSS23 استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد رابطه مثبت و معنادار بین شادکامی با تاب‌آوری وجود دارد. از میان مؤلفه‌های تاب‌آوری، مؤلفه‌های تصور از شایستگی فردی و پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن توانایی پیش‌بینی شادکامی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم را داشتند. بین جهت‌گیری گفت‌وشنود با شادکامی رابطه معنادار و مثبت وجود دارد. همچنین بر اساس یافته‌های پژوهش از میان مؤلفه‌های الگوهای ارتباطی خانواده، مؤلفه جهت‌گیری گفت‌وشنود می‌تواند شادکامی را به‌صورت معناداری پیش‌بینی کند.

تاب‌آوری الگوهای ارتباطی خانواده شادکامی