هدف پژوهش اثربخشی نمایش درمانی بر سبک‌های هویت زنان سنتی- مدرنیته شهر اصفهان بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زنان سنتی- مدرنیته 20 تا 50 سال شهر اصفهان (در سال 402-1401) بود. از میان آنان 40 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ، به دو گروه آزمایشی و کنترل (20 نفر برای هر گروه) تقسیم شدند. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون - پس آزمون و با دوگروه آزمایش و کنترل بود. در این طرح گروه آزمایش در معرض ده جلسه آموزشی نمایش درمانی مورنو (1953) و هر جلسه یک ساعت قرار گرفت. در مورد گروه کنترل مداخله اعمال نشد. از پرسشنامه سبک هویت برزونسکی (1992) جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. برای تجزيه و تحليل داده‏ ها از کوواریانس چند متغیره استفاده شد. در سطح توصیفی از جدول فراوانی و درصد فراوانی، نمودار درصد فراوانی و جدول شاخص‌های گرایش مرکزی و پراکندگی برای ارائه‌ی وضعیت متغیرهای جمعیت شناختی استفاده شده. در سطح استنباطی نیز از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها و نتایج نشان داد که نمایش درمانی بر سبک‌های هویت (جهت‌گیری اطلاعاتی، جهت‌گیری هنجاری، جهت‌گیری سردرگم اجتنابی) در گروه نمایش درمانی نسبت به گروه گواه مؤثر بوده است.

سبک هویت نمایش درمانی زنان سنتی مدرنیته