زمینه تحقیق و هدف: هدف از اين مطالعه، تبیین اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری ، خودکارامدی شغلی و اشتیاق شغلی زنان شاغل بود. روش مطالعه: طرح مورد مطالعه این پژوهش، نيمه آزمايشي است. حجم نمونه 40 نفر بود كه از جامعه مذكور، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.20 نفر به گروه آزمايش و 20 نفر به گروه كنترل تخصيص يافتند. ابزار هاي پژوهشي مورد استفاده خودکارامدی شغلی شرر (1982)، تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و اشتياق شغلي اترخت (2002) بود. گروه آزمايش در طول یازده جلسه، هرجلسه به مدت 90 دقيقه آموزش مثبت اندیشی دريافت كردند. براي بررسی داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و يك متغيره جهت اثبات فرضیه ها استفاده شد. نتایج: یافته‌ها حاکی از آن بود که آموزش مثبت اندیشی موجب افزایش خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل گروه مداخله و بعد آموزش و بعد از سه ماه آموزش شده است. بحث و نتیجه گیری: بنابراين آموزش مثبت اندیشی برنامه اي است كه سودمندي هاي آن در پژوهشهاي متعدد به اثبات رسيده است و يافته هاي پژوهش حاضر نیز حاكي از آنند كه از رهگذر آموزش مثبت اندیشی مي توان به ارتقاء خودکارامدی شغلی ، تاب آوری و اشتیاق شغلی زنان شاغل همت گماشت.

آموزش مثبت اندیشی خودکارامدی شغلی تاب آوری كنشي اشتیاق شغلی زنان شاغل