زمینه تحقیق و هدف: هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه امید به زندگی، احساسات مثبت و بهزیستی روانی با تاب آوری دربین سالمندان شهر کرمانشاه بود. روش مطالعه: پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی و در روش اجرا از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماري در اين پژوهش شامل سالمندان تحت پوشش مرکز جامع سلامت امام خمینی شهر کرمانشاه به تعداد 158 نفر در سال 1399 بود. نمونه آماری با استفاده از فرمول حجم نمونه مورگان 120 نفر می باشد که با توجه به احتمال ریزش نمونه ها بدلیل اینکه آزمودنی ها سالمند می باشند و ممکن است همکاری برای تکمیل پرسشنامه صورت نگیرد تعداد 113 نفر انتخاب گردید. پرسشنامه های مورد استفاده این پژوهش، بهزيستي روانی ريف (1994) احساسات مثبت وينر (1985)، امید به زندگی اشنایدر (1998) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. نتایج: یافته‌ها نشان داد رگرسيون پيش بينی تاب آوری سالمندان از روی متغيرهای امید به زندگی، احساسات مثبت و بهزیستی روانی معنی دار می باشد (0001/0>p و 52/32=F). متغير امید به زندگی با ضريب بتای 34/0، متغير احساسات مثبت با ضريب بتای 32/0 و متغير بهزیستی روانی با ضريب بتای 28/0 می توانند به طور مثبت و معنی داری تاب آوری سالمندان را پيش بينی کنند. بين امید به زندگی با تاب آوری سالمندان رابطه مثبت معني داري وجود دارد (0001/0= p و 61/0 = r). بين احساسات مثبت با تاب آوری سالمندان رابطه مثبت معني داري وجود دارد (0001/0= p و 58/0 = r). بين بهزیستی روانی با تاب آوری سالمندان رابطه مثبت معني داري وجود دارد (0001/0= p و 49/0 = r). بحث و نتیجه گیری: تاب آوری بخشی از توانایی یک انسان است که با استفاده از آن می‌تواند شرایط نامطلوب را پشت سرگذاشته و به نحو مناسبی از توانایی سازگاری خود برای فرونشاندن قدرت تخریب آنها استفاده می‌کند، سالمندانی که عوامل متعددی ازجمله ساختار روانی و وضعیت روان شناختی، هیجانات مثبت و منفی، توانمندی انطباق با شرایط محیطی و پیرامون، ژنتیک، سطح و کیفیت زندگی و... بر میزان امید به زندگی، احساسات مثبت و بهزیستی روانی سالمندان تاثیرگذار هستند.

امید به زندگی احساسات مثبت بهزیستی روانی تاب آوری