مقدمه: در صورت عدم درمان دیابت، نوجوانان می‌توانند به مشکلات جدی، مانند بیماری‌های قلبی و مشکلات بینایی مبتلا شوند، که همین عوامل به‌طور مستقیم و غیرمستقیم هزینه‌های مادی و اجتماعی سنگینی بر دوش خانواده‌ها و جامعه می‌گذارد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان راه‌حل‌محور کوتاه‌مدت بر احساس انسجام روانی و رضایت از زندگی دختران مبتلا به دیابت نوع یک بود. روش: روش پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگری 4 ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را دانش‌آموزان دختر مبتلا به دیابت نوع یک دوره متوسطه دوم مدارس شهر تبریز در سال تحصیلی 01-1400 تشکیل دادند. 30 نفر پس از رعایت ملاک‌های ورود و خروج به پژوهش، با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به‌صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 6 جلسه 5/1 ساعته دریافت کردند؛ اما اعضای گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. ابزارهای اندازه‌گیری، پرسشنامه‌های احساس انسجام فلنسبرگ و رضایت از زندگی داینر و همکاران بودند. تجزیه و تحلیل یافته‌ها از طریق آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه‌گیری مکرر و با کمک نرم‌افزار آماری SPSS-24 انجام گرفت. یافته‌ها: میانگین متغیرهای احساس انسجام روانی و رضایت از زندگی گروه آزمایش در پیش‌آزمون به‌ترتیب (07/50) و (53/134)؛ و میانگین متغیرهای احساس انسجام روانی و رضایت از زندگی گروه کنترل به‌ترتیب (20/49) و (27/133) بود. نتایج نشان داد که در پس‌آزمون، نمره احساس انسجام روانی و رضایت از زندگی گروه آزمایش به‌ترتیب (60/55) و (00/141) در مقایسه با گروه کنترل (07/49) و (00/133) افزایش یافته است (001/0>P). همچنین نتایج نشان داد که در مرحله پیگیری، اثر درمان راه‌حل‌محور کوتاه‌مدت بر احساس انسجام روانی (60/55) و رضایت از زندگی (87/140) ماندگار است (001/0>P). نتیجه‌گیری: طبق نتایج به‌دست‌آمده می‌توان گفت، درمان راه‌حل‌محور کوتاه‌مدت می‌تواند به‌عنوان روشی موثر در افزایش احساس انسجام روانی و بهبود رضایت از زندگی دختران مبتلا به دیابت نوع یک مورد استفاده قرار گیرد.

درمان راه‌ حل‌ محور کوتاه‌ مدت احساس انسجام روانی رضایت از زندگی دیابت نوع یک