دوره 4، شماره 36، خرداد 1400، صفحات 197 - 188

نویسندگان : محمّدمهدی کریمی نیا* ¹ ، محمّدحسین احمدی ² ، مجتبی انصاری مقدم ³

چکیده :
در ميان جانداران، انسان موجودي است که داراي زندگي اجتماعي است، زندگي اجتماعي انسان اقتضائات یا نیازهای گوناگوني را برانسان تحميل مي‌کند که بايد به آنها بپردازد. يکي از نيازهاي انسان، تأمين مايحتاج زندگي است که مهم‌ترين راه تأمين آن خريد و فروش(اصطلاحاً بيع) است. بيع درميان احکام اسلامي، جزء احکام امضايي است؛ يعني از روزگاران بسيار دور در تاريخ معاملات و تجارت، بيع در جوامع انساني حضور داشته و دين مقدس اسلام هم آن را امضاء کرده است. دين مقدس اسلام شرايطي را براي صحت و لزوم بيع مشخص کرده است كه مختص ديدگاه‌ حقوقي اسلام در باب خرد و فروش را تشكيل مي‌دهد. البته برداشت فقيهان از اين شرايط يك سان نبوده است مثلا در باب شرايط عقد نظرهاي مختلف عنوان شده كه به‌طور عمده در دو ديدگاه خلاصه مي‌شود. نخست عربي بودن عقد بيع را لازم و دوم آن را لازم ندانسته اند. با توجه به دلايل مطروحه ظاهراً ريشه‌هاي ديدگاه عدم اشتراط عربيت در عقد بيع، مستدل و مستحكم به نظر مي‌رسد.

کلمات کلیدی :
اشتراط، عربيّت، عقد، بيع، شرايط عقد، فقه