نوجوانی، دوره‌ای است که از فرد انتظار می‌رود با تغییرات ظریف و عمده‌ی زندگی سازگار شود، بنابراین، اعتماد به توانایی‌های خود در کنترل محیط پیرامون خود که با عنوان خودکارآمدی شناخته می‌شود، مهم است. از جمله عوامل تاثیرگذار بر خودکارآمدی نوجوانان، خودشیفتگی و کمال گرایی والدین است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه‌ی بین خودشیفتگی و کمال گرایی والدین با خودکارآمدی فرزندان نوجوان بود. پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی و پیش بینی بود. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه‌ی دانش آموزان دبیرستانی شهر تهران به همراه والدین آن‌ها بود که از میان آن‌ها 140 دانش آموز به همراه والدینشان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های شخصیت خودشیفته، کمال گرایی و خودکارآمدی عمومی پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری همبستگی ساده و رگرسیون خطی و برنامه‌ی آماری 23-SPSS تحلیل شدند. نتایج آزمون همبستگی نشان داد که تنها بین خودشیفتگی مادر و خودکارآمدی نوجوانان، رابطه‌ی منفی معناداری وجود داشت. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که تنها خودشیفتگی مادر قادر به پیش بینی معنادار کاهش خودکارآمدی فرزندان بود. در کل، یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که ویژگی‌های شخصیتی مادر در مقایسه با پدر، دارای تأثیر بیشتری بر باورهای فرزندانشان نسبت به خودشان است.

خودشیفتگی کمال گرایی خودکارآمدی نوجوانی.