هدف از پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودک اوتیسم بود. این پژوهش از نوع طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه گوا بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی والدین دارای کودک اوتیسم شهر بندر عباس بود. روش نمونه گیری پژوهش در مرحله انتخاب آزمودنی به صورت داوطلبانه؛ و در مرحله گمارش گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی انجام شد. به این ترتیب که 30 نفر از والدین دارای کودک اوتیسم بندرعباس (مراجعه کننده به مرکز اوتیسم) انتخاب شدند. ابزار پژوهش نیز شامل پرسشنامه خودکارآمدی والدگری توسط دومکا و همکاران و پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود. داده های گردآوری شده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش گویای آن است که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودک اوتیسم موثر است. پژوهش حاضر حمایتی تجربی برای به کارگیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای مادران دارای کودکان اتیسم جهت افزایش خودکارآمدی والدگری فراهم می آورد.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد خودکارامدی والدگری مادران کودکان اوتیسم