دوره 2، شماره 11، اردیبهشت 98، صفحات 54 - 59

نویسندگان : مریم آمیقی رودسری* ¹ ، فریدون شریفیان جزی ²

چکیده :
گام نخست فرآيند تربيت يا آموزش و پرورش عبارت است از برقراري رابطه و ارتباط؛ و گام پاياني آن عبارت است از اطمينان از قابل¬اعتماد بودن روابط و ارتباطات. ارتباط مؤثر و قوی بین خانه و مدرسه و افزایش مشارکت والدین امری ضروری است. همان طور که معلمان در امر آموزش مهـارت دارند، به دانش و مهـارت برقراری ارتبـاط مؤثر با والـدین نیز نیازمندند. این ارتباط دارای موانعی است که در همسوسازی روش¬های آموزشی خانه و مدرسه نقش دارد. هر ارتباطی، صرف نظر از قالب و شکل آن باید با برنامه¬ریزی انجام شود و به عنوان فرضی برای گسترش مشارکت والدین و در نهایت حمایت از یادگیری دانش¬آموزان مورد بهره¬برداری قرار گیرد. هر اندازه میـزان مشـارکت و تعـامل اولیای خانه و مدرسه، برای تأمین شـرایط مطلـوب آموزشـی و تربیتی دانش¬آموزان بیشتر شود و این تعامل در جهت همسویی و هماهنگی پیش برود، شاهد رشد کمی و کیفی آموزش دانش¬آموزان خواهیم بود. این پژوهش سعی دارد ضمن بازشناسی موانع تعامل بین اولیا با معلمان، به ارائه راهکارها و پیشنهادات کاربردی در جهت تقویت ارتباط خانه و مدرسه بپردازد.

کلمات کلیدی :
دوره ابتدایی، اولیا، معلمان، تعامل، خانه و مدرسه